نمی دونم چرا اینطوری شد ولی شد دیگه کاریشم نمی شه کرد یواش یواش باید باره سفر رو ببندم نه خستم و نه کم حوصله فقط یه خورده بیتابم

به دلش پنجول کشیدم آخه خودش گفته بود که با بادی کمرش می شکنه

و من اینبار نقشه اون باد و خوب بازی کردم ولی حق داشتم آخه دیگه حسابی کفرم و درآورده بود و همه رو انداخته بود به جونم ولی به قوله مامان من باید صبوری می کردم من باید تحمل می کردم تا دیگران ناراحت نشن انگار حالا که از مامانی دورم حرفاشم داره ازم دور می شه آخه مامی می گفت دنیا به حدی زودگذره که حتی ارزش یه اخم کوچولو رو هم نداره پس سعی کن همیشه گل لبخند رو لبهات نشسته باشه تا خستگی همه از تنشون دربیاد و و همیشه بدونن که می تونم روت حساب کنن

ولی من منه احمق اینها رو یادم رفته

یعنی یادم نرفته آخه من یه دخترم و تو این شهرم واسه دخترا حرف زیاد در میارن

باز مامی می گفت بذارن هر چقدر دوست دارن پشت سرت حرف بزنن مهم خداست که می دونه تو چقدر معصومی این اتفاقا باعث می شه اون گناهایی رو هم که از سر نادانی انجام دادی از نامه عملت پاک بشه و بره

می دونی باورم نمی شه من همون دختره ۵ ساله پیشم

آخه خیلی فرق کردم قبلا ها از نور امید توی چشمام همه امید وار می شدند ولی حالا ........