مگه ما چی می خوایم جز یه لقمه ستاره

آهای خبر نداری تنهائی داره میمیره

دلم برای تنهائی می سوزد
چرا هیچ کس او را دوست ندارد
مگر او چه گناهی کرده که تنها شده
جرم تنهایی چیست که هیچ کس او را نمی خواهد
دیشب تنهایی از اطاقم گذشت
دنبالش دویدم
ولی او رفته بود تنهای تنها
نیمه شب او را مرده کنار حوض خانه پیدا کردم
از گریه چشمانش قرمز قرمز بود
برایش گریستم آخر او از تنهائی مرده بود
تنهائی مرد و من تنهاتر شدم


چه ساده و کودکانه می ترسید از دختری که چهره اش خسته بود هر بار او را نگاه می کرد اول صورتش را جمع می کرد بعد هم می زد زیر گریه مادرش با حوصله آرامش می کرد دختر بی تفاوت ایستاده بود و من در کنارشان نشسته بودم .
بچگی حمید رضا بغل مادرش نشسته بود نمی دانم چرا نگاهش که می کردم یاد حمید رضا می افتادم موهایی خرمایی و به قولی کاکلی و لطیف چشمانی شیطان و در عین حال مظلوم و پر از اشک و دست و پایی کوچک در تمام مدت تلاش می کرد انگشتانم را بین دستانش نگه دارد نمی دانم چرا ؟
دیگر خسته شده بود دستانه کوچکش را به چشمانش می کشید و کمی بعد شروع به هق هق کرد مادرش می گفت : عصبانی شدی گشنته شیطون خوابتم که می یاد .
از فضولی اسمش را پرسیدم ولی حیف نیما بود .


مگه چی می خوایم جز یه لقمه ستاره

چگونه می توانم این لحظه ها و ثانیه های پر از رنج و درد را برایت توصیف کنم مگر می شود گفت مگر می شود توصیف کرد شاید خودت عنکبوتی دیگری و شاید یک طعمه از جانب عنکبوت مگر می شود برای عنکبوت درد خورده شدن را فهماند . باورم نمی شود دلم نمی خواهد بزرگ شوم دلم می خواست هنوز کوچک بودم نمی توانم تصور کنم که بزرگ شده ام نه به خاطر سن و سال و چین و چروک صورت ! نه هرگز این ظواهر برایم مهم نخواهد بود تصور اینکه عنکبوت تارش را خیلی بزرگ بزرگ تر از آنی که فکرش را کنی سر راهم تنیده و من هر لحظه و هر ثانیه به آن نزدیکتر می شوم فکر نابودی قبل از خورده شدن را در من تقویت می کند چه تقدیری شوم و بی رحم و بی وجدان و خداوندی که روزی ۱۷ بار سر سجده به ذاته پاکش  فرود می آورم چه بی رحمانه فقط نظاره گر است و من ایمانم  هر روز کم رنگ و کم رنگ تر خواهد شد و در اخر در چنگال عنکبوت بیرحم.
 بی خدا خورده خواهم شد .
نه نه هرگز چنین تقدیری شایسته من نیست پس چه باید کرد هیچ کس نمی داند دلم می خواست کسی می پرسید ؟
دلم دارد می میرد و دیگران جز یک لقمه ستاره چیزه دیگری نمی خواهند و بعد از مرگ دلم دیگر انسان نخواهم بود .
نمی دانم نمی دانم نمی دانم چه کرده ام که تقدیرم این چنین چون چماقی بر سرم شده و مهربانی برایش مفهمومی ندارد . نمی نویسم خسته ام چون نیستم آری دیگر خسته نیستم آخر شکسته ام له شده ام خورد شده ام و تکه های وجودم را به یغما برده اند آنانی که برای پیشرفتشان از دیگران تغذیه می کنند و من هنوز همانم که بوده ام آه چه تقدیره شومو بی رحمی .
بگذارید یک بار دیگر خودم را بسازم هنوز لیاقت نوشتن در من نیست بگذارید از خودم نگویم . نگویم که چه خواهم شد . بگذارید نگویم که چه بر من گذشته زیرا گذشته ها گذشته است بگذارید نگویم که سرانجامم مرگ مطلوبی نیست .
تمام تار و پود وجودم را اندوه گرفته است و خنده ام دهن کجی به مرگ است . دیگر هیچ آرزویی ندارم حتی اگر شاهزاده ای از ابرها بیاید با او نخواهم رفت تمام آرزوهایم درون حبابی ترکید و زیر پاهای عنکبوت لگد مال شد و از بین رفت .

حامی نوشته بود :
http://www.bazdam.persianblog.com/
من از مردن نمی ترسم

                  که هر چی باشه یکباره

                   هراس از زندگی دارم 

                    که دردش پر ز تکرار

حس خاموشی عجیبی دارم . بگذارید ستاره برای مدتی خاموش بماند و اگر زنده ماند باز برایتان ستاره خواهد آورد .
اگر سوءسوء نوری زد از شدته درد جراحاته قلبش است که با نوشتن آرام می شود پس برای اینکه ستاره کاملا نابود نشود در این مدت فقط ادامه داستان را خواهد نوشت آخر ستاره باید بماند تا روزی که حتی یک نفر به نورش نیازمند باشد باید بتابد .پس اگر روزی به یادت آمدم بیا و ادامه داستانم را بخوان و یا شعری که شاید خودم گفته باشم .
کسی چه می داند شاید روزی از خودم برایت نوشتم .
فراموشم کنی پر پر میشم من
گل لاله توی صحرا می شم
یا شاید زیر بارون های بی رحم
آره جونم بازم پر پر می شم من 

و من الله توفیق